Een paar weken geleden fietste ik naar huis na mijn eerste tinderdate sinds jaren. Het regende pijpenstelen en ik voelde me fantastisch. Die 90 minuten van kletsen, wandelen en warme chocolademelk hadden mij een gelukkig mens gemaakt. Terwijl ik de lichtjes van de stad achter me liet, werd mijn broek met de minuut meer doorweekt en merkte ik dat mijn jas niet waterdicht is. Ik voelde me blij. Ik voelde me geliefd. Ik vloog. Ik was een vliegend mens op weg naar huis. Op weg naar het leven waarvan ik houd, op weg naar de mensen van wie ik houd. Lege coronastraten gleden aan me voorbij en ik maakte plannen vol plezier. Ik telde mijn hobby’s en ademde de zuurstof van vrijheid in. Thuis zat het leven dat ik net aan een vreemdeling had gepresenteerd vrolijk op me te wachten. Met een beker warme chocolademelk, als ik geluk heb. Bedankt, lieve vreemdeling. Bedankt dat je me gelukkig maakte. Nu jij nog.