De gure winterwind blaast woest langs mijn oren terwijl de opkomende felle zon mijn huid warm houdt en prikkelt. Onderweg naar het centraal station kan ik aan niets anders denken dan aan ons eigen bedrijf. De bescheidenheid en charme zit hem, wat mij betreft tenminste, alleen al in de verkleinvorm van de naam; Idateje. Dat is toch werelds? Op het station tref ik mijn allerbeste vriend Stefan. De man die “ons eigen bedrijf” mogelijk maakt door er ongelofelijk veel plezier en wilskracht maar ook tijd en moeite in te steken. En daarnaast ook nog een aardige duit uit zijn persoonlijke portefeuille. Dat het zich op een gegeven moment terugverdiend, dat weten we zeker. Dat dit nog wel eventjes (lees een paar jaar) kan gaan duren, ook. Stichting Idateje is daarmee tot nu toe een groots succes!
Eenmaal in de immense stationshal aangekomen is het een kwestie van minuten voordat ik mijn lieve vriend vanuit de mensenmassa zie verschijnen, met een lach in zijn ogen en een mondkapje voor z’n mond. Een investeerder in aandacht, zo zou ik hem het best kunnen omschrijven.Tijdens onze wandeling beginnen we met het gesprek van de dag. De koetjes en kalfjes om het zo maar te zeggen. Algauw vertelt Stefan mij, enigszins geschokt, over de rellen in Eindhoven en Amsterdam. Voor iemand zoals ik, een buitenstaander zonder sociale media of nieuwsapps, is zulk nieuws dan even slikken. Wanneer we de beelden op het internet bekijken sta ik aan de grond genageld. Totaal verbijsterd kijken we het ene waanzinnige filmpje na de andere weg. Zo stoer als we er misschien uit zien of overkomen (als dat überhaupt het geval is), zo niet-masculien staan er twee zachtgekookte eieren met ingekrompen rompen te miepen dat ze er misselijk van worden en dat het buikpijn oplevert. Terwijl we verder wandelen verwonder ik mij nog even over deze krankzinnige schreeuw om aandacht.
Niet veel later naderen we een plekkie om een bakkie to go te halen. Er verschijnt een jolige jongeman in de deuropening. Hij knipt in de vingers met beiden handen en wijst die vervolgens als pistolen richting ons. Even dacht ik dat hij een relschopper was. “Waarmee kan ik jullie helpen?” vraagt hij en geduldig en aandachtig staart hij mij recht in mijn ogen aan. Zijn ontwapenende voorkomen kan me louter laten lachen. Op dat moment bedenk ik me dat dit alles is wat die relschoppers nodig hebben. Vriendschappelijke, welgemeende en liefdevolle aandacht. En een bakkie pleur kan ook geen kwaad. Sommige decafé liefhebbers denken daar misschien anders over, enfin. Aandacht, dat is groene stroom die men tegenwoordig nodig heeft.
En zo kom ik na onze wandelende vergadering thuis met een kop warme thee tot bedaren. Ik fantaseer trots door over onze stichting, ons wereldbedrijf; over Idateje. Deze ongelofelijk, bizarre en bovendien verschrikkelijke tijd vraagt maar om één enkel ingrediënt en dat is aandacht. In de breedste zin van het woord betekent dat tijd, begrip en liefde voor elkander. Voor Elk Ander. En ons vermogen om aandacht te schenken (aandacht is gratis) is zo ontzettend groot. En een klein beetje aandacht kan een wereld van verschil opleveren. Dat is denk ik wat we met Idateje doen, het geven van een klein beetje aandacht aan Jan en anderman, om de wereld een mooier en liefdevoller planeetje te maken.
En ja inderdaad, in het ideale geval verdienen we bij Idateje ook een zakcentje met de dingen die we doen. Ik hoor het je denken. En ja, inderdaad met alléén aandacht als ingrediënt komen we niet van COVID-19 af. Daar hebben we ook de vaccinaties en de anderhalve-meter-samenleving en mondkopjes voor nodig. Ik hoor het je denken. En ik wil je daar bij deze hartelijk voor bedanken. Want je hebt met volle aandacht dit bericht gelezen. Blijf gezond medemens!
Liefs, Leroy
